Het ziekteverzuim binnen bedrijven is torenhoog.
“Zijn er dan zoveel Nederlanders ziek?”
Inmiddels durf ik te stellen, na de honderden gesprekken die ik heb gevoerd, dat het mensen veelal ontbreekt aan energie. Een gebrek aan energie leidt tot mentale en fysieke klachten.
De hoofdoorzaak van energetische klachten is wat mij betreft het gebrek aan autonomie. (Autonomie; de vrijheid en het vermogen om zelf beslissingen te nemen zonder verantwoording te moeten afleggen aan iets of iemand anders.)
In onze maatschappij ontbreekt het aan autonomie, veerkracht en authenticiteit. Dit fenomeen laat zich op individueel niveau zien, maar is exemplarisch voor de maatschappij waarin we leven.
Ik ben van mening dat we mensen teveel als ‘middel’ zien en inzetten om doelen te bereiken. We stellen overal in onze maatschappij normen vast. We vragen en pushen mensen om die norm te behalen. Alsof ‘de mens’ een soort universeel middel is.
Dit is dan ook de reden dat ik wat moeite heb met de term “Human Resource”. Wat mij betreft is dé mens geen middel. Mensen zijn unieke individuen die je vooral de ruimte moet geven om vanuit hun eigen kapitaal, hun eigen set aan talenten, moet laten werken & leren. Wanneer mensen leren en werken vanuit motivatie en talent kunnen ze ‘bergen’ werk verzetten.
Dit gaat over AUTONOMIE.
Om te bouwen aan autonome, authentieke, energieke en veerkrachtige Nederlanders moeten we anders kijken naar ontwikkeling van mensen (laat dit nou net mijn missie zijn 😉)
Wat mij betreft zit de grootste ‘weeffout’ in ons onderwijssysteem. Scholen zouden de plek moeten zijn waar kinderen ruimte krijgen om hun talenten te ontdekken. Hun autonome ‘ik’; ontdekken waar je van nature goed in bent & waar je voldoening uithaalt.
Maar op de basisschool testen en toetsen we slechts twee intelligentiegebieden ’taal en rekenen’. De andere 6 gebieden hebben eigenlijk geen rol van betekenis. In groep 8, nota bene, differentiëren we de hele maatschappij in ‘hoog en laag’. Slechts op basis van deze twee intelligentiegebieden! We onderwerpen daarmee ieder uniek individu aan dezelfde norm. We worden daar eigenlijk al een richting op geduwd en raken daar al los van ons eigen ‘ik’.
Zo sprak ik laatst een Register Accountant die vroeger, als kind, altijd in de natuur te vinden was. Die alle vogeltjes en vogelgeluiden kende. Nu hij voor de derde keer een burn-out had kwam hij bij mij terecht. Hij vroeg mij hoe het kon dat dit hem al voor de derde keer overkwam?!?
“Ik was vroeger goed in rekenen, dus ben ik daar maar wat mee gaan doen. Ik kreeg promotie op promotie. Ik voelde me vereerd maar ik heb het nooit echt leuk gevonden.”
Hij is nu een zielsgelukkige boswachter
Begrijp jij het? Ik wel!
Ziek?
