Word wie je bent, volg je eigen talent – daar ben je nooit te oud voor!
In deze rubriek zet ik mensen in de ‘spotlight’ die werken vanuit hun talent. Ze zijn een voorbeeld voor anderen, ze inspireren, ze zijn energiek & authentiek, ze staan in hun kracht. Dit keer ga in gesprek met Tanja Schiricke: fotograaf uit Arnhem. Zij weet het ware gezicht van iemand te vangen, het verhaal / de beleving achter de mens.
Ik laat jou als lezer, aan de hand van haar eigen levensverhaal, zien waarom het vak van deze vakvrouw bij haar past. Je zult merken dat veel talenten op jonge leeftijd al aanwezig zijn. Dat klopt ook, want iedereen wordt geboren met talent. Daarom zeg ik altijd: “word wie je bent en leer varen op je eigen talent, daar ben je nooit te oud voor!”
Tanja is een echte ‘stille helper’, een ‘kansengever’, ‘momentgenieter’, ‘bezige bij’, ‘ideeënfontein’, ‘groepsdier’ en ‘meetrekker’.
Wat deed je graag als kind / waar speelde je mee?
Ik was niet een typisch meisje-meisje. Poppen en barbies daar had ik niks mee. Ik was lekker buiten; hutten bouwen of in de winter iglo’s maken met alle kinderen uit de straat of schaatsen langs de dijk. Ook turnde ik heel veel. Ik verveelde me nooit. Je bent een ‘bezige bij’. Je bent pas tevreden als jij aan het einde van de dag het gevoel hebt dat je nuttig bent bezig geweest. Je bent altijd in de weer.
Ben jij altijd bezig?
Ja, ik ben wakker en ik ben aan. Ik heb altijd ideeën en mijn dag is gevuld. Ik ben graag met anderen om me heen. Ik ben niet graag op de voorgrond, maar gedij prima in kleine en grote groepen. Ik hou van mensen. Ik heb oprechte interesse in de mens: van nieuwe contacten, nieuwe inzichten en het verbinden van mensen word ik blij.
Ik merk ook dat je een ‘groepsdier’ bent en een ‘samenbrenger’.
Wanneer vliegt voor jou de tijd?
Ik houd van koken, een borreltje drinken met vrienden of juist een goed gesprek. Ik ben altijd bezig met een ander. Het voelt fijn als ik iets voor een ander kan betekenen. Ik doe dat het liefst en daar ben ik ook het beste in. Vroeger toen mijn moeder ziek was, deed ik dat al graag.
Je bent een ‘stille helper’. Je zorgt van nature graag voor een ander, maar wel op de achtergrond. Erkenning en waardering vind je wel leuk om te krijgen.
Wat voor opleiding heb je gedaan? Waarom heb je daarvoor gekozen?
Ik wist als kleuter al dat ik in het ziekenhuis wilde werken. Ik wilde de pijn verlichten of zieke mensen beter maken. Ik heb jarenlang op de acute afdeling gewerkt. Ik voelde me daar echt als een ‘vis in het water’. Ik werkte in een leuk team en genoot van de diversiteit op de afdeling en de acute zorg. Sommige mensen hebben het leven daar losgelaten maar ik vond het heel mooi om daar, op dat moment, iets te kunnen betekenen voor hen of voor hun familie. Met heel veel passie en plezier heb ik gewerkt als verpleegkundige. Ik heb veel geleerd en veel gezien. Je zult je nu wel afvragen waarom ik ben ik gestopt. Dit heeft ook echt wel even geduurd voordat ik deze beslissing kon nemen. Want het was voor mij niet alleen een ‘vak’. Ik ben verpleegkundige. Het is een roeping.
Waarom ben je gestopt als verpleegkundigen?
Voor mijn gevoel kwam ik steeds verder van de patiënt af te staan. Door de regels, de strikte protocollen en andere richtlijnen. Protocollen en procedures zijn nodig om structuur te bieden en kwaliteit te waarborgen. Maar mensen of hun situatie passen niet altijd in een protocol en soms is het gesprek nodig om maatwerk te kunnen bieden. Dit ging steeds meer tegen mijn gevoel in en uiteindelijk leidde dit tot een carrière switch. Ik wil dat mensen gezien worden, gewoon zoals ze zijn! Creëer kansen voor iedereen. Je bent een kansengever.
Het heeft een jaar of twee geduurd voor ik het vak echt los kon laten en ben toen de fotovakschool gaan doen. Fotograferen vanuit een bepaald concept, dat wilde ik.
Welk complimentje heeft je geraakt?
Ik vind zorgen voor een ander een vanzelfsprekendheid. Ik voel me daar fijn bij en het past bij mij. Ontmoeten, delen en verbinden. Ik vind het fijn als ik iets kan betekenen voor iemand. En daar hoef je mij niet voor te bedanken. Ik doe het gewoon het allerliefst.
Wat heeft die switch van de zorg naar fotograaf voor jou gebracht?
Ik heb mijn BIG registratie inmiddels laten verlopen. Ik zou ook niet meer terug willen. Ik pas niet meer in het systeem. Ik wil mijn eigen keuzes maken en op een andere manier iets bijdragen.
Waar droom je van?
Ik wil een brug slaan tussen mijn nieuwe vak als fotograaf en mijn oude vak als verpleegkundige. De mens staat nog steeds centraal. Ik wil de mens vastleggen: puur zoals hij of zij is… Ik wil met mijn fotografie verhalen vertellen, documentaires maken, over alles in het leven.
Wensen heb ik ook; Zo lijkt me het heel mooi om een persoonstransitie in beeld te brengen. Niet alleen de fysieke veranderingen maar juist ook het mentale stuk. Wat gebeurt er nou tijdens zo’n periode….. Een andere wens is om meer betrokken te zijn in de rouwbranche. Al tijdens het ziekteproces of richting het afscheid. Het kan heel waardevol zijn voor nabestaanden om de laatste periode of momenten vast te leggen.
Het klinkt allemaal vrij zwaar maar ik heb ook fotoboeken gemaakt over vriendschap of over families. Mooie en fijne momenten die gedeeld worden.
Mijn beeldcreatie start bij een gesprek. Contact is super belangrijk. Hiermee creëer je vertrouwen. Tijdens het fotograferen ben ik in het moment. Wat gebeurt, gebeurt. En zo ontstaat, op een heel natuurlijke manier het verhaal… Dit kan gebundeld worden in een boek. Jouw talent om mensen te helpen heb je nu weten te vangen in een prachtig en uniek eigen concept: beeld door beleving.